پل سلطان

 

درباره پل سلطان

پل سلطان بر روی رودخانه سیمینه رود و در بوکان قرار دارد و در دوران صفویه بنا نهاده شده است. این پل «در حوزة شمال غربی ایران» منطقه بوکان همواره به عنوان پل ارتباطی نقاط شمالی‌تر ایران نظیر آذربایجان را با مناطق جنوبی نظیر کردستان متصل می‌نموده است. با توجه به وفور منابع آبی به ویژه رودخانه‌های سطحی که همواره مانعی بزرگ برای راه‌های ارتباطی بوده است، ضرورت ساخت پل و یا احداث در این منطقه احساس می‌شده، لذا از قدیم تا کنون همواره پل‌سازی در این منطقه حایز اهمیت بوده است. دورة صفویه یکی از مهم‌ترین دوره‌هایی است که در آن فعالیت‌های فراوانی در زمینة ساخت راه‌های ارتباطی و احداث پل در سطح منطقة مورد مطالعه صورت گرفته است. یکی از مهم‌ترین پل‌های منطقه بوکان؛ پل سلطان در روستای زیراندول است.این بناء از آثار برجای مانده از دور صفویه است. این پل با توجه به گزارش‌های تواریخ محلی توسط یکی از خوانین مهم محلی به نام بوداق سلطان در میانة سال‌های ۱۱۰۵-۱۰۷۵ هجری قمری هم زمان باسلطنت شاه‌سلیمان صفوی احداث گردیده و در گذشته مسير فرعي كاروان هاي ايران با كشور عراق بوده است.

افسانه ای در مورد این پل بین اهالی منطقه رواج دارد مبنی بر اینکه بعد از ساخت این پل حضرت علی (ع) با اسب خود دوُل دوُل از روی این پل رد شده و اکنون جای سم اسب ایشان بر روی پل مشخص است. در زمان باران وقتی جای سم اسب پر از آب می شود اهالی آب آن را متنبرک دانسته و بر سر و صورت خود می زنند.

معماری پل سلطان

محل احداث پل سلطان، محل تلاقی دو شاخه اصلی سیمینه رود است که این موجب اهمیت بیشتر آن شده است. این پل از دو دهانه و سه پایه سنگی تشکیل شده و طول پل بیست متر و عرض آن سه متر و سی سانت، ارتفاع دهانه بزرگ پنج متر و پنجاه سانت، و دهانه کوچکتر چهار متر و سی سانتی متر و عرض پایه وسط یک متر وشصت سانتی متر است. سه پایه پل بر روی پی صخره ای به رنگ آبی با ارتفاع دو متر ساخته شده اند. مصالح تشکیل دهنده این پل ملات ساروج و سنگ لاشه است که از محیط اطراف آن برداشته شده است. در قسمت بالای پل نیز شیب نسبتا ملایمی ایجاد شده است که باعث جلوگیری از نفوذ آب باران به پل و در نتیجه مانع تخریب آن می شود و در ماندگاری و دوام عمر پل تاثیر زیاد دارد و نشان دهنده معماری زیبا و توجه به پایداری در آن است.